Z historii piernika
Robi się go z mieszaniny mąki pszennej i żytniej, mleka, jajek, cukru, miodu, przyprawia cynamonem, imbirem, a czasem także goździkami, kardamonem, gałką muszkatołową, anyżem i lawendą. Należy do najstarszych ciast. Wywodzi się z tzw. miodowników wielkich, czyli dużych bochnów chleba robionych na miodzie. Charakteryzuje się specyficznym, słodkim smakiem i aromatem korzennym, niespotykanym w innych ciastach.
Historia piernika zaczyna się już w starożytności, ale pierwsza wzmianka o nim pojawia się na przełomie XV i XVI wieku. Nazwa ciastka pochodzi od staropolskiego słowa „pierny”, czyli pieprzny, bo odnosi się do intensywnych przypraw zawartych w cieście. Dawniej był symbolem majętności i luksusu, gdyż jadło się go tylko w zamożnych domach.
Jeszcze kilkadziesiąt lat temu istniał w Polsce zawód piernikarza, czyli rzemieślnika produkującego pierniki. Przed wojną na ziemiach polskich było kilka ośrodków miejskich wytwarzających ozdobne, kolorowe pierniki. W południowej Polsce najbardziej znane były warsztaty w Żywcu, Wadowicach, Starym Sączu, Tarnowie, Rzeszowie i Jarosławiu.
Uwaga! To tylko fragment artykułu. Zanim skomentujesz przeczytaj całość w aktualnym wydaniu Tygodnika Ziemi Opolskiej z 22 grudnia - e-wydanie dostępne tutaj.
Napisz komentarz
Komentarze